حکایت نویسی با حرف (خ)

خدیجه، خدمتکار خانِ خاوران و خاتون، خانمِ خانه اربابی بود. خیاطی و خانه داری اش او را در نظر خاتون خاص کرده بود. عاشق شربت خاکشیر و عرق خارشتر بود؛ ولی از ترس خانم جراتِ زیاده‌روی در خوردن آن ها را نداشت. خاتون همیشه به خدیجه خاطر نشان می‌کرد که خارشتر گرم و خواب‌آور است، بعدش باید چند تا خیار بخورد. از این رو خدیجه در آشپزخانه‌اش همیشه چند تا خیار دم دستش داشت.
عادت های دیگری هم داشت، مثلاً در شستن خاک‌انداز و خاکروبه به شدت وسواس داشت. کلاً از خاک و خاک آلودگی خوشش نمی آمد، تا جاییکه قبل از طلوع خورشید و خروس خوان از خواب بیدار می شد تا خاروخاشاک های حیاط را جارو کرده، همه جا را گردگیری کند.
اهالی خانه از خوشرویی او همیشه خرسند و راضی بودند، تا آن روز خاص.
روزی که خدیجه برای خرید خواروبار از ده خارج شد.
خاتون می‌خواست او را همراهی کند؛ ولی به خاطر مهمانش، خاله اختر، خدیجه را تنها روانه خرید کرد.
سرخیِ خورشید خبر از غروب داشت.
تاخیرِ خدیجه، خاتون را نگران و خشمگین کرده بود.
_این دختره کجا مونده. آهای خسروکجایی؟ بیا برو دنبال این دختره خیره سر ببین کجاست.
خسرو در حالی که خورجین خرش را روی زمین می‌گذاشت چشمی گفت و خیلی سریع سوار بر خرش از خانه خارج شد.
ساعتی نگذشته بود که خدیجه در حالی که به حالت خمیده پشت خر لِت ولو می خورد به همراهِ خسرو وارد حیاط شدند.
خاتون خود را به خسرو رساند و گفت،
_ چه خبره. این دختره چرا این ریختی شده؟
_ والا چی بگم خانم. پشت مغازه خمره فروشا، کنار خیابون پیداش کردم. عینِ خارپشت خودشو گوله کرده بود و مثل خرس، خرناس می‌کشید. کنارش چند تا شیشه خالی عرق خارشتر پیدا کردم. گمونم میخواسته خودکشی کنه.
خدیجه که تا آن لحظه خاموش بود، سرش را بالا آورد و با لبخندی از سر خوشی گفت،
_ خودکشی چیه؟ خارشتر را خوردم به خیال خیارهایی که تو کیسه داشتم. نگو همه رو تو خونه جا گذاشتم. خدیجه که هنوز سرخوش و خمارِ خواب آلودگی بود، روبه خاتون خنده‌ای کرد و گفت،
_ ولی خدایی خیلی خوش گذشت تا حالا هم بیخودی همراش خیار میخوردم.

پی‌نوشت:
_ لَت ولو به معنی تلو تلو خوردن است.