تمرین چهارم( سمپوزیوم توسعه فردی)

باز هم ۵ دقیقه های طلایی. گرچه موقع نوشتن ، همیشه از ۵ دقیقه گذر کرده ، زمان از دستم در می‌رود؛ ولی خرده عادتی بود که انجامش برای من، به رفتارهای مفید و اثرگزاری تبدیل شد.
با توجه به اینکه هدف و برنامه ی اصلی‌ام برای یکسال آینده، یادگیری فنون نویسندگی و نوشتن و تکمیلِ مجموعه ی داستان های کوتاهم است، اگر بخواهم لحظات کاری امروزم را ارزیابی کنم تا ببینم آیا مرا به هدف روزانه ام رسانده است یا نه ، باید با قاطعیت بگویم بله .
من هر روز برای نوشتن و یادگیری مطالب جدید تلاش می‌کنم. شاید تلاشم اندک باشد، ولی به دلیل مستمر بودنش، حتم دارم مرا به موفقیت خواهد رساند. چرا که هر روز گامی کوتاه در این مسیر طولانی رو به جلو به پیش می روم .
سرعت گام هایم مهم نیست، بلکه مداوم بودنش برایم ارزشمند است .
همین نوشتن های ۵ دقیقه ای، خواندنهای کوتاه مدت درواقع مرا در رسیدن به اهداف روزانه ام کمک میکند .
در این مسیر آنچه را که باید جدی‌تر بگیرم، وضعیت سلامت جسمانی ام است. نرمش های روزانه و پیاده‌روی را صرفاً برای به دست آوردن توانایی نوشتن انجام می دهم.
مطالعه کردن برای یادگیری و تغذیه فکری و افزایش دامنه واژگانم دومین کاریست که باید به طور جدی دنبالش کنم .
بعد از نوشتن و ویرایش داستان های نیمه کاره ام ، آخرین کاری را که باید با جدیت دنبال کنم، به روز کردن مطالب سایتم است.
مواردی را هم که باید به آنها نه بگویم، بیش از هر چیز وقت تلف کردن در فضای مجازی و درگیر شدن در حواشی اخبار ریز و درشت در این فضاست . چون بسیار زمان‌بر بوده و مانند آفتی به جان وقت روزانه ما می‌افتد و آن را هدر می‌دهد.
دیدن سریال ها و تماشای تلویزیون را هم باید به حداقل برسانم و در موارد ضروری و برای همراهی با خانواده انجامش دهم.
به جز اینها به دو حس نتیجه گرایی در نوشتن و کمال گرایی برای انتشار مطالب هم باید نه بگویم.
این دو دوست و یار قدیمی در اعماق وجودم دارای خانه های متعدد و پنهانی هستند که از هر دری بیرونشان می کنم ، از در دیگری وارد ذهن و قلبم می شوند، و من با جدیت در حال تخریب آن خانه های مخرب روح و روانم هستم.