خانه‌ی شیشه‌ای واژگان

هیچ ایده ای برای نوشتن ندارم.
مدتی است احساس می کنم، قلم در دست نمی‌چرخد؛ نه اینکه قلم، بلکه فکرم درست کار نمی‌کند.
گویی هزاران قفل به درِ صندوقچه جملات و واژگانِ ذهنم زده‌اند. صندوقچه ای که همیشه همراه و گوش به فرمان قلمم بوده، حالا ابرو درهم کشیده با قفل قدیمی زنگار بسته بر لبهای پنهان زیر سبیل های کلفت و تابیده‌ی رخوت، مدام به من پشت می کند.
دیگر جانم به لبم رسیده؛ بیخیالش میشوم. خانه‌ی شیشه‌ایِ زیبایی به جای آن صندوقچه چوبی زوار در رفته در قلبم می‌سازم.
خانه ای که رو به دریای آرزوهایم باشد.
ورودی خانه به یک حیاط پر از گل باز شود.
درخت دوست ندارم؛ دلم می خواهد همه جایش از نور خورشید روشن و امیدبخش باشد.
از درب ورودی تا پله های منتهی به تراس، یک راه باریکِ سنگفرش که دو طرفش با بوته های رز قرمز تزیین شده اند. کمی دورتر، کنار دیوار سمت چپی پیچکهای گل یاس خودنمایی کنند.
دلم می‌خواهد آن جا که هستم مدام از عطر یاس مست شوم.
سمت راست حیاط را پر می کنم از گلهای آفتابگردان به یاد روزهای کودکی که عاشق چیدن تخمه های رسیده آن بودم.
روبرو، پایین تراس، گلدان‌های شمعدانی از همه رنگ یکی در میان در بین گل گندمی‌های سبز، چیده شده و زیبایی ساختمان را به رخ هر بیننده‌ای بکشد.
در خیالم وقتی به تراس می‌رسم، خانه‌‌ی شیشه‌ای، بدون هیچ دیواری، مانند الماسی درخشان روی انگشتر چشم را خیره میکند.
سالن بزرگ خانه به جای مبلمان و چلچراغ های مدرن، پر است از میز تحریر های زیبا و صندلی‌های چرخدار راحت با چراغ مطالعه‌های رنگارنگ.
دیوارها سراسر با کتابخانه‌های کوتاه و بلند و کتابهایی که هنوز نخوانده‌ام مرا دلگرم می‌کنند. دلگرم برای آن که اینجا همان جایی است که می‌توانم ایده های ناب پیدا کنم. اینجا همان جایی است که می تواند پر از واژگان زیبا باشد. واژگانی که برای بیانِ هر احساس و تفکری، براحتی بر زبانِ قلمم جاری خواهد شد و در صفحات دفترم خانه خواهند گزید.
این خانه نه اتاق دارد نه آشپزخانه؛ فقط همان سالن با هزاران کتاب برایم کافیست.
کافیست تا بتوانم رویاهایم را با جمله‌ای نقش بزنم.
آرزوهایم را به واژگانی منحصر به فرد گره بزنم و بنویسم.
بنویسم تا بمانم.
بمانم نه در دنیایی که ماندنی نیست، بلکه در قلب هایی که با عشق برای همیشه ماندگار می‌شوند.
بمانم در تاریخ.
تاریخِ روایت مهربانی‌ها.
مهر آنهایی که دوستشان دارم.